نگاه باید به شکلی باشد که بخش خصوصی تکلیفش را بداند و بتواند اختیار معادن را در سطوح مشخصی در دست بگیرد. تاکید دیگر فعالان بخش معدن و صنایع معدنی، ارتباط صحیح با جهان به عنوان یک ضرورت راهبردی بخش معدن است. آنها می گویند، اگر امروز موادمعدنی برای صنعت خاص می خواهیم، باید در کشورهای دیگر سرمایه گذاری کنیم تا آن مواد تامین شود. تنها از این طریق می توانیم علاوه بر انجام اقدامات مفید در بخش معادن، زیرساخت های موردنیاز انرژی را برای معدنی ها یا حتی مشترکان بخش خانگی تامین کنیم.
نشست تخصصی «بررسی آخرین تحولات فولاد و سنگ آهن ایران و جهان» که به همت گروه رسانه ای «دنیای اقتصاد» طی روزهای گذشته برگزار شد، محمل بحث و گفت وگوی فعالان بخش معدن در زمینه هایی همچون «افزایش بهره وری» و «رفع مشکلات این بخش» و «توصیه هایی به سیاستگذار» بود.
دلیل افزایش قیمت سرعت گرفت، بلافاصله عوارض صادراتی 200دلار بر تن را برای صادرات زغال سنگ وضع کرد. این عوارض 200دلاری سبب شد تمام سرمایه گذاری ها در معادن زغال سنگ افغانستان با ضرر مواجه شود. «لندن ماینینگ» قدیمی ترین معدن جهان است که چند سال پیش ورشکست شد. عمده سرمایه گذاری آن در آفریقا بود. امیرعبدالله در دهه 90 میلادی که پادشاه عربستان شد و هنوز طرح جامع فولاد آن نبود، دستور داد ذخایر سنگان آفریقا را بررسی کنند. در اولین قدم، شرکت ورشکسته لندن ماینینگ را خریداری کرد و اکنون این شرکت به اسم جدید در اختیار دولت عربستان است. آن زمان عربستان اقدام به در اختیار گرفتن این ذخایر کرد. ما امکان این را که از سه غول سنگ آهن برزیلی وارد کنیم نداریم. استرالیا هم مشکل حمل ونقل دارد. باید روی ذخایر و منابع داخلی خود سرمایه گذاری کنیم.
کیوان جعفری طهرانی در این باره گفت: هندوستان تا سال 2009 سالانه 110میلیون تن سنگ آهن صادرات می کرد. این کشور عوارض صادراتی را در سال 2011 وضع کرد. به همین دلیل هم صادرات سنگ آهن در این کشور 5میلیون کاهش یافت.
این کارشناس ادامه داد: هندوستان بعد از چند سال بالاخره فهمید که ممنوعیت صادرات اقدامی اشتباه است؛ بنابراین در سال 2015 صادرات عیار 58 به بالا ممنوع یا مشمول عوارض صادرات شد. اما صادرات سنگ آهن با عیارهای پایین تر در هندوستان آزاد شد. جعفری طهرانی بیان کرد: هندوستان در همین برهه و در سپتامبر 2020 حدود 12میلیارد تن ذخایر مگنتی داشت و این میزان ذخیره، از محل صادرات و سرمایه گذاری بخش خصوصی حاصل شد. پس از آن، مجوزهای صادرات صادر شد و هندوستان با تامین ذخایر موردنیاز خود به افق تولید 500میلیون فولاد در سال 2047 رسیده است.
این کارشناس معدن اظهار کرد: تامین انرژی از سوی زنجیره فولاد به خصوص در حوزه برق داریم اما در حوزه گاز تاکنون تجربه مشابهی در کشورهای دیگر نداشته ایم. شرکت های معدنی در حوزه گاز فعالیتی ندارند؛ زیرا کشورهای گازدار مشخص هستند. ایران، قطر، کویت و روسیه کشورهای مشخصی هستند که گاز دارند. بقیه کشورها نیز تولید فولاد خود ر ا بر مبنای گاز نگذاشته اند. البته دیدیم که زمستان سخت اروپا راحت گذشت و مدیریت شد اما ما همچنان گرفتار مشکلات گاز هستیم. او اظهار کرد: معتقدم راه حل برون رفت از مشکلات زنجیره فولاد، سرمایه گذاری روی توسعه زیرساخت هاست. در واقع اگر چنین نشود، چاره دیگری برای تولید نداریم و نمی توانیم تولید کنیم. او همچنین بیان کرد: در حوزه برق کشورهای منطقه مانند عربستان و امارات بزرگ ترین نیروگاه خورشیدی را می سازند اما ما هنوز موفق به چنین عملی نشده ایم.
منبع: دنیای اقتصاد